Merhaba. Size yaklaşık 2 yıl süren hikayemden kısacık bahsetmek istiyorum. Bu yazımı şu an da korku ve tedirginlikle okuyan hemcinslerime, vajinismusu yenmiş biri olarak sesleniyorum. Ben de yaklaşık 2 sene önce aynı korkular ve tükenmişlikler ile Dilek hocama gelen mektupları okumaktaydım. Hayatının her anında obsesif/kompulsif bozukluğu (endişe ve takıntı) ile boğuşan ben, mükemmel bir balayı geçireceğimi düşünürken vajinismus sürprizi ile karşılaştım. Bu yaşadığımın benim her zamanki abartılı ve yanlış düşüncelerimden, endişelerimden kaynaklandığını düşünüp, her seferinde daha büyük beklentilerle yatağa girdim. Ancak ben kendimi nasıl teselli edersem edeyim, ne kadar sakin kalırsam kalayım bir türlü olmuyordu. Bu durum beni giderek duygusal bir boşluğa sürükledi. Herkesin yaptığını yapamıyordum üstelik tek sebebi de BENDİM. Yani o zamanlar böyle düşünüp günlerimi kendime zehrediyordum. Buna bir dur demenin vakti gelmişti ve araştırmalarıma başladım. Araştırmalarım nihayetinde canım Dilek hocam ile evlendikten üç ay sonra yani 2018 Kasım ayında tedaviye başladım. İlk iki seansımız daha önce hiç öğrenme fırsatı bulamadığımız “Güzel Sevişme Sanatı”nı öğrenerek, keyifle ve vajinismusun adını dahi anmadan geçti. Ancak ben harika geçen seansların arka planında o kadar korkuyordum o kadar korkuyordum ki son seansa geldiğimizde, aylardır üzerimde biriken baskılar ile bir anda yüzleşmekten korktum ve kaçtım… Evet her şeyin biteceği o seanstan kaçtım ve tedaviyi yarım bıraktım… HAYATIMIN EN APTALCA KARARIYDI. Bu karardan sonra evliliğim hiç tahmin etmediğim yerlere geldi… Eşimi hayal kırıklığına uğrattığım düşüncesi yetmezmiş gibi, aklımdan geçen tek şey “Artık tamam, benden hiçbir şey olmayacak. Buraya kadardı. Tedaviye bile devam edemedim. Ben bittim!” di… Kendimi bir kadın olarak görmediğim için evim ve işimle ilgilenmeyi bıraktım, eşimden tamamen uzaklaştım. Hiçbir şey yapmıyor, kimseyle konuşmuyordum. Nihayetinde doğanın temel bir kanunu vardı ve ben bunu bile becermekten acizdim… Artık yapmam gereken tek bir şey vardı. O da eşimi benim gibi bir zavallıdan kurtarmak ve “normal” biriyle tanışıp mutluluğuna izin vermekti. BOŞANMA KARARI ALDIM. Hayatımın en karanlık en karmaşık günleriydi… Eşim bir an olsun beni bırakmak istemiyordu ve ben giderek kendimi suçluyordum. Bu hengâme arasında Dilek hocamdan can yeleği gibi bir mesaj aldım. Mesajında uzun zamandır görüşmediğimizi, nasıl olduğumuzu soruyordu. Bu mesajdan sonra çok düşündüm… Kendimi nasıl bir girdaba soktuğumu fark edince yeniden harekete geçtik ve tedaviye devam edip evliliğimize bir şans daha vermeye karar verdik… Ve 2018 Kasımında çıktığım kapıdan, 2020 Haziranında yeniden girdim.
Her şey yarım saat içinde gerçekleşti. Daha önceki seanslarda öğrendiğim her şeyi unuttum sanıyordum. Meğer aklımdakiler sadece benim hazır olduğum anı bekliyormuş… Hayatımı kararttığını, mahvettiğini düşündüğüm vajinismusu 10 dakika içinde yendim! Mübalağa yapmıyorum. O kadar hızlı ve kendimden hiç beklenmedik bir şekilde gerçekleşti ki defalarca NASIL YANİ! BİTTİ Mİ! İÇİMDE Mİ! diye sordum… Bu kadar kolay ve acısız olduğuna hala ama hala inanamıyorum. Boşanmayı dahi göze aldığım, bir vajinam olduğunu bile unutmaya çalıştığım o acılı zamanlardan sadece 10 dakika içinde mi kurtuldum!! DALGA MI GEÇİYORSUNUZ? Diye sayıkladığımı hatırlayınca hala gülüyorum 😊 Her şey benim bilinçaltımın bana bir oyunuymuş. Aslında orada korktuğum gibi bir bilinmezlik, acı veya DUVAR yokmuş!! Muayene sonrası evimize gelip eşimle denediğimizde yine zihnimin bana oyun oynayacağını düşünüp YA ŞİMDİ OLMAZSA diye tedirgin olmuştum. İçimden bir ses “bu kadar kolay olamaz saçmalama, kesin şimdi olmayacak, acıyacak ve yine kendimi kasacağım” derken eşimin gülümsemesi ile karşılaştım!!! Olmuştu! Hem de ben zihnimde bambaşka senaryolar canlandırdığım sırada, bu vajinal girişin ayırdına dahi varmamıştım!! İşte bu kadarmış! Hiçbir şey yokmuş! Size söyleyeceğim tek şey lütfen ama lütfen kaçmayın! Eğer kendimi korkularıma teslim etmeseydim unca acıyı yaşayıp hayatımı karartmadan 10 dakika içinde bundan kurtulacakmışım… NE BÜYÜK YANILGIDAYMIŞIM! Aklınızdan geçen düşüncelerin doğruluğuna inanmayın! Çünkü hiçbiri GERÇEK DEĞİL! O hissettiğiniz acı gerçek değil, vajinanızın girişinde aşılmaz bir duvar YOK! Müthiş bir acı YOK! Tehlike YOK! O yatağa girdiğinizde aklınıza üşüşen o korkunç senaryoları elinizin tersiyle itin! Bu bir mucize değil! Bu bir rüyadan uyanmak. Vajinismus, uyanmaktan korktuğumuz bir rüya… Bu rüyanın bitmesi için yapmanız gereken tek şey gözünüzü açmak… Sonrası müthiş bir ferahlık… Dilerim bu rüyaya sarılmak yerine, uyanmak için gözlerinizi açmaya çabalarsınız… 😊 Unutmayın ki bunu başardığınız da ağzınızdan acı veya korku sözcükleri değil kısacık bir BU KADAR MI? Çıkacak… Ya da benim gibi başardığınıza inanamayıp “Fotoğrafını çekin, dalga geçiyorsunuz benimle!” diyeceksiniz 😊
K.B.K.
