15.06.2021
Kaybolmuş hissediyorum. Karanlık bir odada öylece kalakalmış hissediyorum. Tüm umutlarım içimde bir yerlerde adeta saklanmış adeta kaybolmuş yok olmuş gibi. Elimden tutup bana yolda eşlik eden cesaretim birden elimi bırakmış gitmiş gibi… Yapayalnız hissediyorum. Üstelik çaresiz. Ne ileri gitmeye cesaretim var ne de geri dönüp saklanmaya. Öylece kalakaldım yolun ortasında. Çok korkuyorum öyle çok korkuyorum ki bu duygularım içimden gitmemesinden, hep böyle hissetmekten çok korkuyorum. Uyuyamıyorum, biliyorum ki uyursam tüm bu duygular da uyuyacak içimde bir yerde. Kim bilir belki de umudum sabah olunca saklandığı yerden çıkagelecek cesaretiyle birlikte… Ama gece neden bu kadar uzun? Neden zaman geçmek bilmiyor? Ne çok karanlık var etrafta. Ben şimdi ne yapayım? Öylece kaldım ayakta. Oturayım mı? Durayım mı? Peki bu elim kolum? Onlar ne olacak? Böyle iki yanda dursunlar mı? Yerleri iyi mi? İçimde bir şeyler kırıldı döküldü, bi parçalar koptu gitti içimden. Tamamlamaya çalışıyorum onu. Sanırım bu akşam umudum kırıldı içimden.
24.06.2021
Kendine güven ve yapabileceklerine inan. Her için başı buradan geliyor. Ben bugün kendi sınırlarımı aştım. Yapabileceklerim bu kadar derken ben o sınırı bugün atlattım. O eşikten bir kere geçtim artık geri dönemem.
İlaç da benim beynim hastalık da.
Dünya üzerinde geçirdiğimiz bu kısıtlı zamanı neden kendim için eziyete döndüreyim ki?
Ben yapabilirim, ben başarabilirim.
26.07.2021
Odanın köşesinde, dizlerini karnına çekmiş, çömelerek oturan, etrafa korku dolu gözlerle bakan o küçük kız çocuğunun ellerinden tuttum bugün. Bunca zaman orada öylece beklemiş. Sımsıkı sarılmamışım ona, konuşup aslında korkulacak bir şey olmadığını anlatmamışım. Yıllarca onu o şekilde içimde saklamışım. Bugün o kız çocuğunu odadan dışarı çıkardım. Güçlüklerle, sevgiyle özgürlüğüne bıraktım. Biliyorum artık daha mutluyum. Çünkü bunu hissedebiliyorum. Dünden daha özgünüm. Korkularımı yendim. Tüm bunları, bana bu yolculukta rehberlik eden, motivasyonumu hiç kaybetmemi sağlayan canım Dr. Dilek Öcal sayesinde başardım.
Bunca zaman çevreden duyduğum yanlış bilgiler içimde beslediğim koca bir korku dağına dönüştü. Nasıl ki karanlık bir gecede odada asılı duran bir sabahlığı, beynim eli baltalı azılı bir katil olarak yorumladıysa, vajinismusla cinselliği o şekilde kodladı. Yapmaya çalıştığı tek bir şey vardı. O da beni tehlikelerden korumaktı. Halbuki ortada ne bir tehlike vardı ne de eli baltalı azılı bir katil. Kendime öz şefkatle, hepsini güzel rehberim önderliğinde gösterdim.
Hayatta karşıma çıkan tüm sorunların üstesinden artık nasıl geleceğimi biliyorum.
Ben 4,5 yıldır evliyim. Her geçen gün korkularım daha da büyümüştü. Ama hiç kimse için erken ya da geç diye bir şey yoktur. Tam da şu anda olması gerekiyordu. Tam da benim hayatım için şu anda oldu.
Tüm öğrettikleriniz için size minnettarım. Bundan sonraki yaşamım için daha özgürüm.
Sevgilerle.
