Evet… İşte sonunda 1.5 yıl sonra bende bu satırları yazıyorum. Defalarca okuduğum, okurken “acaba bir gün olur mu ki?” dediğim mucizeyi yaşayan biri olarak yazıyorum ne mutlu ki. Hatırlamak istemediğim günler, dökülen gözyaşları, uykusuz geceler hepsi bitti artık. Kurtuldum! Adını bile söylemek istemediğim vajinismustan! Hayatımın kalanının, bu illet yüzünden mutsuz huzursuz geçeceğini düşündüğüm sıradan bir gündü ve bir anda çıktı karşıma benim mucizem… Tabiki o mucize “Dilek Hocam”.
İlk seansa giderken içimdeki heyecan, endişe doluydu. Ne olacak ? nasıl olacak ? derken kapıdan o ilk karşılaşmasıyla, sıcaklığıyla,o insanın içini ısıtan gülümsemesiyle önce ruhumun tedavi olmaya başladığını hissettim. Sonraki seanslarda zaten her şey bir bir yoluna girmeye başlamıştı. Artık gözyaşlarım üzüntüden, çaresizlikten değil de mutluluktan akmaya başlamıştı.
Ve 4. Seansta Dilek Hocam’a “Hocam inanamıyorum, gerçekten bitti mi?” diye tekrar tekrar soruyordum ve can hocam da bıkmadan “Evet bitti, başadın. Bunu sen yaptın!” diye o güzel kelimeleri söylüyordu bana. Evet artık her şey gerçekten bitmişti. Rabbimin bana mucizesi Dilek Hocam sayesinde her şey bitmişti. Eşimle sanki yeni evlenmiş gibiyiz, evimize o ilk gün ki huzur, neşe yeniden geldi…
Şuan hayatımızın her anı daha dolu daha güzel geçiyor. Fakat bu tedavi sürecinin sonunda o kadar güzellik içinde en zor olanı Dilek Hocam’in verdiği huzuru,enerjiyi, gülüşünü, sıcaklığını ve en önemlisi “bir anne, bir abla” gibi verdiği desteği özlemek oluyor…
Ama bunu okuyan güzel insan, sakın bekleme daha fazla, üzme kendini. Her geçen gün çaresizliğin içinde daha fazla boğulma. Teslim et kendini Dilek Hocamın ellerine, bırak harika serüven başlasın!
Sevgilerle Kocaeli’den Ç.S
